Hayat insanı pişirir derler; farkında değildirler, izledikleri aynı günbatımıdır. O yüzdendir ki hayat, en kötü ahçıdır benim gözümde...Adımlarının monoton, sakin ritmini bozmaya hiç kalkışmayacak şekilde geçti caddeleri, hiç bulamadığı yere varana kadar...
Caddeler derken söylemeliyim, düşsel zeka müdürlüğü her sene olduğu gibi, bulunamayana ulaşma çalışmaları adı altında kazdırmış yine her yeri, kenarlara dizilmiş hali hazırda farklı hayallerin renginde olan kaldırım taşları. Ancak yorgun işçiler artık dayanamamış ki, isyana gelip bırakmışlar beğenilmeyip tekrar tekrar yaptırılan işi, onca yılın bezginliğiyle. Bu sefer erken dolmuş kazılan çukurlara yağmur suyu, olmuş yollar en kullanışsızından...
Zamanla ulaşım tamamen kesilmiş bir kentte, insanlar yalnız. Posta arabaları beş saatlik kuzey-güney yolundan sonra iletememiş yazılanları. Geri dönerlerken de, teslim edilemeyen yeni mektupları eskilerin üzerine yığmışlar. Farklı şehirlerdeki sevgililer kopmuşlar birbirlerinden, bir kısmı hayatına devam etmiş, bir kısmı yolları adam etme gayretinde. Herkes bir yol izlemiş, kararlar hep değişmiş ancak her sonuçta yeni sohbetler eskilerin yerini tutmayı genelde başaramamış, yollar da üç beş kişinin yardımıyla adamlığı kaldıramamış. Bir süre sonra umutları kırılan insanlar kapalı kaldıkları dünyada birbirlerine benzemişler, ilgisizleşmişler. Birbirleriyle konuşmayı bırakmışlar, sözler anlam, tat fakirliği içinde. Sonunda havadaki melankolik kirlilik yüzdesi, tahammül sınırını aşınca işçilerin katlanamayıp harekete geçmişler yeni, taze bir solukla. Almışlar ellerine kazma küreği, bitirmişler yolları, açmışlar dünyaya yeniden kapıları.....
Ahçımızın spesiyali her dönem size özel yenilenip hazırlanıyor, merak etmeyin! Nasıl bir tabakta servis edileceğiniz için ise bol şans.......
Comme D'habitude
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder