Güleryüz

Yaşamımızdaki güler yüzleri görmek, en azından kendi adıma dersem, bana büyük mutluluk verir. Karşımızdakilerin ruh halinin bize yansıdığına inanırım. Güleryüzlü insan fakiri kalmamak önemli olan. Çevremizde olup bitenler ne kadar bazen bizi üzsede aslında her şey elimizde, güleryüzümüzü kaybetmemekte yatar her şey. Sonlar da bile vardır bu durum: Eğer son bölümüne gelindiyse durumumuzda, sonu en yakışır haliyle yapmak ve hak ettiği güzelliğiyle hafızaya saklamak gerekli olan. Çünkü ne kadar bazen sinirle, sevgi barındırmayan duygularla da görsek olup bitenleri, bu haksızlıktır yaptığımız kendimize, bir zamanki istediklerimize, mutluluğumuza, olan herşeye, bizi biz yapana karşı. Her şeyde vardır aslında ufak veya gerçekten yaşanası bir güzellik zaten. O güzellikleri görmek, farkına varmak ve bir daha unutmamak gereklidir eğer istemiyorsak ki boşa harcanmış olsun zamanlar. Diyorum ya geçmişimiz bizi mutlu edendir, yaptıklarımız, yaşadıklarımız. Boşa geçmiş zamana dönen bir geçmişe sahip olmak isteyenimiz yoktur, kimse istemez. Ve insanoğlu nedense hep yaptığı hatalardan, geçtiği sınavlardan sonra ''keşke'' demeyi unutmaz. ''Keşke'' lafı o kadar şey barındırır ki içinde, yaşandığı zamanlar anlaşılmıştır koyuluğunda sakladığı anlamlar. İnsana hep acı vermiştir ve bu da kanıttır dediklerime. Keşke dememektir. Sonlarda, vedalarda, yaşadıklarımıza verilmesi gereken, bizden olan değeri vermektir.

Hatıralara karışacaksa eğer bir gün herşeyimiz, varsın olsun en güzel yerlerinde yerlerini alsın...

Comme D'habitude